I ponownie biologia

Kanarek ma silne, krótkie podudzia, bardzo ruchome stawy skokowe i 4 palce na nodze. Największy z nich jest skierowany do tyłu. Takie ustawienie palców umożliwia ptakowi mocne trzymanie się gałęzi. Ponieważ w tej pozycji ścięgna palców zachodzą na siebie, kanarek, zanim wyprostuje palec, musi to połączenie ścięgien ,,rozwiązać" za pomocą mięśni. Dopóki tego nie zrobi, palce są zaciśnięte na gałęzi. Dzięki temu nie grozi mu spadnięcie z drzewa np. podczas snu.
Kanarki poruszają się po podłożu w specyficzny sposób - uginają nogi w stawach skokowych, a następnie podskakują na obu kończynach jednocześnie. Podobnie jakinne ptaki, kanarki mają zmysł wibracji, który umożliwia im odczuć najmniejszy ruch miejsca, na którym siedzą, np. gałęzi. Ponieważ doskonale odróżniają ruch spowodowany wiatrem od wywołanego przez potencjalnego wroga, zmysł wibracji odgrywa rolę ostrzegawczą.
Umiejętności lotu mogły ptaki wykształcić dzięki znakomicie rozwiniętemu zmysłowi równowagi. Mieści się on w uchu wewnętrznym i jest jednym z najsprawniejszych zmysłowych zwierząt. Pozwala kanarkowi nawet na huśtanie się na cieniutkiej gałązce z głową w dół bez zagrożenia utraty równowagi.
Równie ważny dla ptaków jest zmysł wzroku, są one bowiem tzw. wzrokowcami. Większość informacji ze świata zewnętrznego dociera do nich za pomocą oczu. Z tego też powodu są tak kolorowo upierzone. Potrafią odróżnić wiele barwnych szczegółów, których my - ludzie -nie jesteśmy w stanie dostrzec. Dzięki bocznemu usytuowaniu oczu ptaki mają bardzo szerokie pole widzenia. Widzą t szybciej od ludzi. Podczas gdy my w ciągu l sekundy rejestrujemy ok. 16 obrazów, one - ponad 100.
Słuch ptaków nie jest rewelacyjny w porównaniu ze słuchem wielu inny zwierząt. Słyszą dźwięki o częstotliwości od 100 do 13 000 Hz, podczas gdy pies - do 40 000 Hz, a np. świnka morska - do 35 000 Hz. Potrafią jednak rozróżniać rozmaite tony i zapamiętywać to co dla naszego ucha może brzmieć jak ta sama melodia, kanarka nie zwiedzie. Tylko kilka dni mu potrzeba, by gruntownie poznać głos sąsiada swojego rewiru. Gdy w okolicy pojawi się obcy kanarek, zostaje je natychmiast rozpoznany po głosie i przez obu sąsiadów solidarnie zwalczany.
Zmysł więc jest u ptaków słabo rozwinięty. Nie mają też specyficznego osobniczego zapachu, bo i tak by nie mogły się po nim rozpoznać.O wyborze bardziej lub mniej smakowitego kąska decyduje zmysł dotyku. Gdy "na oko" pokarm jest zjadliwy, kanarek dotyka go dziobem i upewnia się, czy warto go skonsumować.Słynny śpiew kanarka, choć nie zawsze równie piękny u każdego osobnika, odgrywa bardzo istotną rolę w procesach rozmnażania. Organ głosu jest położony w miejscu, zwanym krtanią dolną, gdzie tchawica rozwidla się na oskrzela. Ptaki nie mają strun głosowych, lecz w krtani membranę, która, drgając przy wydechu, powoduje powstawanie dźwięków.
Pod względem mżliwości anatomicznych samice kanarka są podobnie przystosowane do śpiewu jak samce. Śpiewają jednak bardzo rzadko z tego powodu znacznie chętniej są kupowane samce.
(zaczerpnieto z http://www.kanarki.pl)

Jeszcze o biologii

Jak wszystkie zwierzęta stałocieplne ptak reguluje temperaturę ciała, która wynosi u niego 41°C - nie zależy więc od temperatury otoczenia. Parowanie wody z powierzchni worków powietrznych pomaga utrzymać mu stałą temperaturę ciała podczas upałów. Ponieważ ptak nie może się pocić ze względu na brak gruczołów potowych, chłodzi się, zmieniając ułożenie piór i szybko oddychając przez półotwarty dziób.
Ptak równie dobrze potrafi bronić się przed zimnem. Strosząc pióra, powoduje, że powietrze zostaje zatrzymane między skórą a upierzeniem w przestrzeniach zwanych poduszkami powietrznymi, które zapobiegają utracie ciepła przez organizm.
Utrzymanie stosunkowo wysokiej temperatury ciała oraz szybka praca serca ptaków narzuca im duże zapotrzebowanie energetyczne. Aby je pokryć, ptak pobiera dziennie pokarm w ilości odpowiadającej 1/3 własnego ciężaru ciała.
Dzioby ptaków mają rozmaite kształty, w zależności od rodzaju pożywienia, do którego pobierania są przystosowane. Kanarek, należący do rodziny ziarnojadów, ma mocny, krótki, stożkowaty dziób doskonały do miażdżenia ziaren. Pomagają mu w tym również silne mięśnie żuchwy. Połknięty pokarm trafia do rozszerzenia przełyku - wola, gdzie zostaje zmiękczony dzięki specjalnej wydzielinie.
Ptaki, inaczej niż ssaki, mają jedno wspólne ujście układu wydalniczego i pokarmowego zwane kloaką. Nie mają natomiast pęcherza moczowego, którego zawartość niepotrzebnie zwiększałaby ich masę podczas lotu.
Dwie nerki filtrują krew, prowadząc bardzo oszczędną gospodarkę wodą. na skutek czego mocz ptaków ma konsystencję półpłynną. Łatwo zauważalny biały jego składnik to kał.
(zaczerpnieto z http://www.kanarki.pl)

Inne małe ptaszki VI

Kulczyk Szary (S. leucopygius)
zwany Szarym śpiewakiem.
Różne gatunki kulczyków są utalentowanymi śpiewakami oraz bliskimi krewniakami kanarków i mają podobne wymagania. Ich zasięg rozciąga się przez dużą częśc północnej Afryki od Sudanu i Etiopi. Kulczyk szary w porównaniu z Kulczykiem Mozambijskim jest stosunkowo niepozorny. Młode okazy można rozpoznać po wyraźnych smugach na ich piersiach. Ptak ten jest jednak powszechnie uważany za jednego z najlepszych śpiewaków, a śpiew samca w okresie godowym jest najbardziej godny uwagi. Samica składa do czterech jaj w lęgu, a okres inkubacji trwa przeciętnie dwa tygodnie, w zależności od tego kiedy samica zacznie wysiadywać na dobre. Po około dwóch tygodniach pisklęta opuszczają gniazdo i dorosłe ptaki mogą rozpocząć następny lęg, wybierając do tego celu nowe miejsce.

Inne małe ptaszki V

Kulczyk Mozambijski (Serinus mozambicus)
Kilka odmian tych ptaków zamieszkuje stepy i sawanny południowej Afryki, aż do Konga. Ich główne pożywienie to nasiona i drobne owady. Budują gniazdo otwarte, w gęstych krzakach. Ptaki te zalicza się do łuszczaków. Długość ciała wraz z ogonem około 12 cm. Kulczyk jest dosyć krępy, ma pióra dobrze przylegające. Z ubarwienia jest bardzo podobny do naszego kulczyka. Dominujący kolor to szarawa zieleń, która pokrywa prawie całą głowę ptaka, plecy, skrzydła i ogon. Podgardle, lica i pierś są barwy żółtej. U samic wokół podgardlajest wyraźnie widoczna ciemniejsza obroża. Śpiew samca jest wyrazisty, donośny i melodyjny. Samiczki nie śpiewają. Młode samce zaczynają śpiewać po ośmiu tygodniach życia. W warunkach domowych ptak ten żyje około 12 lat.

Inne małe ptaszki IV

Mewka japońska (Lonchura sfruna)

Ptak ten pochodzi prawdopodobnie z Chin. Przodkowie tego gatunku nie są nam jeszcze znani. Nazwę swą mewka zawdzięcza pierwszemu europejskiemu znawcy ptaków egzotycznych, który podróżując po Japonii zetknął się z tymi ptakami hodowanymi w warunkach domowych. Prawdopodobnie mewki japońskie zostały udomowione przed trzystu laty, przy czym w Europie są one znane od dwustu lat.

Inne małe ptaszki III

Amadyna wspaniała
Ptak ten zamieszkuje suche stepowe tereny południowej Afryki. Należy do rodziny astryld. W swoim naturalnym środowisku ma mały dostęp do białka zwierzęcego. Głównym jego pożywieniem są nasiona traw i krzewów. W sprzyjających warun- kach atmosferycznych i obfitości pokarmu amadyny czerwonogłowe są bardzo płodne. Gniazda budują we wszystkich możliwych ocienionych miejscach albo zajmują gniazda po innych ptakach. Wygląd ptaka. Długość ciała z ogonem wynosi około 13 cm. Samczyk ma całą głowę czerwoną, samiczka szarobrunatną. Grzbiet jest szarobrunatny. Lotki i sterówki są brunatne, lekko rozjaśnione. Na szarej piersi są wyraźnie widoczne jasnobrunatne cętki. Pióra pokrywowe podogonowe są jasne, prawie białe. Dziób i nogi szare, oczy czarne. Samczyki śpiewają monotonnie, wydają świergot utrzy- many w niskiej tonacji. Samiczki nie śpiewają. Warunki chowu. Amadyny wspaniałe można trzymać w klatkach o wymiarach 60 x 40 x 40 cm. Są mało ruchliwe, często przesiadują na jednym miejscu. Łatwo przyzwyczajają się do opiekunów. Nie są zbytnio wrażliwe na zmiany temperatury, nawet kilkudniowe przebywanie w temperaturze około 15°C nie szkodzi im. Pierzenie się tych ptaków w okresie jesiennych ochłodzeń przebiega normalnie, pod warunkiem że w tym czasie nie podajemy im karmy jajecznej. W zimne dni podawanie ptakom karmy miękkiej może wywoływać u nich choroby żołądka. Zamiast niej możemy podawać biszkopt. Pokarm amadyn czerwonogłowych jest taki sam, jak żeberek. Klatka powinna być wyposażona w dwa dosyć grube patyki, oddalone od siebie przynajmniej o 30 cm, tak aby ptaki mogły swobodnie przefruwać z jednego na drugi. Ptak, który ma dużo ruchu, żyje dłużej i nie tyje, ma prawidłowo rozwinięte mięśnie i chętniej śpiewa. Dno klatki koniecznie trzeba wysypać czystym piaskiem, z którego ptaki czerpią potrzebne im sole mineralne. Amadyny czerwonogłowe zgodnie współżyją z innymi ptakami.

Inne małe ptaszki II

Ryżowiec (Padda oryzivora)
Ptaki tego gatunku spotyka się na Jawie, Sumatrze, Borneo, w rejonie Madras i na południowych terenach Chin. Niektóre źródła podają, że ptak ten pochodzi z wysp Jawy i Bali. Ryżowiec należy do rodziny astryld. Jego naturalne środowisko jest bardzo urozmaicone. Zamieszkuje on rozległe obszary porośnięte krzewami, obrzeża lasów, ogrody, parki, a ostatnio także osiedla ludzkie, przy których Jest dużo zieleni. Ryżowce całymi gromadami żerują na polach uprawnych, zwłaszcza ryżu i pszenicy, z których zjadają młode pędy oraz dojrzewające i dojrzałe nasiona. Gniazda tych ptaków mają kształt kulisty. Można je spotkać na drzewach, krzewach lub pod dachami niewysokich zabudowań. Hodowlę w warunkach domowych pierwsi podjęli Chińczycy, a za nimi Japończycy, którzy wyhodowali dwie odmiany mutacyjne: białą i szekatą. W ostatnich latach uzyskano również ptaki beżowe. Wygląd ptaka. Długość ciała z ogonem wynosi 14 cm. Głowa jest czarna, na licach owalne białe plamy (zwane również muszelkami). Górna część piersi ma barwę niebieskoszarą, dolna niebieskofioletową, boki i brzuch są szarobiałe. Pióra pokrywowe grzbietu i skrzydeł są niebieskoszare, u niektórych osobników mają brunatny nalot. Lotki są szafirowoniebieskie, a sterówki i pióra pokrywowe nadogonowe czarne. Pióra pokrywowe podogonowe są prawie białe. Dziób gruby, czerwony, nogi różowe. Samice mają dziób bledszy, głowę mniejszą, a niektóre źródła podają, że również muszelki mniejsze i mniej efektowne. U odmiany białej wszystkie pióra są śnieżnobiałe, dziób czerwony, nogi różowe. U niektórych białych osobników w pierwszym roku życia występuje kilka czarnych piór, które znikają w czasie pierzenia się ptaków. Osobniki szekate, to jest biało-czarne, biało-szafirowe lub biało-brunatne, otrzymuje się z krzyżowania osobników białych lub szekatych ze standardowymi. Nie zawsze w pierwszym pokoleniu z krzyżowania różnych ptaków otrzymuje się pożądany efekt, dlatego też należy je powtarzać, dobierając w pary osobniki nie spokrewnione. Ryżowiec samiec dobrze i chętnie śpiewa. Jego pieśń składa się z kilku różnych turkotów, treli i dzwoneczków, utrzymanych w głębokiej, przyjemnej tonacji. Warunki chowu. W większych klatkach lub wolierach ryżowce mogą przebywać razem z innymi ptakami, nie czyniąc im żadnej krzywdy. Dla jednej parki klatka powinna mieć co najmniej wymiary 50 x 40 x 40 cm. Żerdzie muszą być grube (około 14 mm), pokryte korą. Z upływem czasu ptaki same ją obedrą, a będzie to dla nich świetna zabawa i dobre zajęcie. Praktyczni hodowcy umieszczają w klatkach dla swoich ptaków kilka żerdzi różnej grubości, a ptaki same wybierają do spania tę, która im najbardziej odpowiada. Dno klatki musi być wysypane piaskiem. Nie należy wykładać go papierem, gdyż ptaki szybko go podrą, a często się zdarza, że zjadają papier, co jest szkodliwe dla ich zdrowia. Mikroelementy znajdujące się w piasku są ptakom niezbędne do właściwej przemiany materii i stanowią dobre uzupełnienie pokarmu. Ryżowce chętnie kruszą i zjadają skorupki kurzych jaj, powinny więc mieć ich zawsze pod dostatkiem. Ich silne dzioby wymagają ścierania, toteż ptaki te chętnie zjadają twarde ziarenka ryżu, konopi, pszenicy i prosa. Strugany ryż przed zjedzeniem rozdrabniają, a konopie i inne nasiona obierają z łusek. Uzupełnieniem wymienionych pokarmów może być mieszanka dla kanar- ków, murzynek, słonecznik, a także różne kasze i odżywki dla dzieci. Z pokarmów soczystych dobry jest dla ryżowca rdest ptasi, szpinak, nać pietruszki, tarta marchew i jabłko. Ryżowce lubią się kąpać, zwłaszcza w ciepłe i słoneczne dni, toteż w ich klatce powinien się znajdować basenik kąpielowy, w którym codziennie należy zmieniać wodę. Są one dosyć odporne na zmienne warunki klimatyczne, lecz dłuższe przetrzymywanie tych ptaków w temperaturze poniżej 10°C jest niewskazane. Można je trzymać w wolierach ogrodowych, w których dobrze zaaklimatyzowane ptaki mogą przebywać do późnej jesieni. Rozmnażanie. Jest ono zawsze udane, jeśli ptaki wybrane do lęgów są w pełni dojrzałe płciowo i mają ponad półtora roku. Najlepiej gniazdują osobniki trzyletnie. Każda parka powinna przebywać w oddzielnej obszernej klatce o wymiarach 100 x 60 x 60 cm, dobrze zakrzewionej i wyposażonej w co najmniej dwie budki lęgowe o różnych kształtach. Klatkę należy ustawić w dobrze naświetlonym i odpowiednio ogrzanym pomieszczeniu. Wymiary budki dla ryżowców mogą być następujące: 12 x 11 x 15 cm, otwór o średnicy 5 cm, dno powinno być wklęsłe Ryżowce już w czasie wysiadywania jaj lubią przerabiać gniazdo, więc w budce o płaskim dnie jaja mogą się rozsypywać i nie będą przez ptaki właściwie wygrzane. Za ściółkę służą delikatne źdźbła traw i mech. Nie zaleca się dawać ptakom sztucznych włókien, ponieważ ich delikatne i zbyt cienkie niteczki mogą oplatać nogi piskląt i starych ptaków, kalecząc je i niszcząc gniazdo. Ryżowce znoszą 4-8 jaj, które oboje partnerzy wysiadują 13-14 dni, choć przez większość czasu zarówno jaja, jak i pisklęta ogrzewa samiczka. Oboje rodzice karmią młode. Po upływie 26 dni od chwili wyklucia się młode ryżowce opuszczają budkę, po następnych dwóch tygodniach stają się samodzielne i można je oddzielić od rodziców, ale pod warunkiem, że same zjadają podane im nasiona. Rozmnażanie ryżowców w wolierach zasiedlonych jeszcze przez inne ptaki nastręcza wiele trudności. Już podczas wyboru gniazda niektóre ryżowce s'^ agresywne w stosunku do swoich współlokatorów. Podkradają im ściółkę, atakują. gdy Jakiś osobnik zbliży się do ich gniazda, a często są tak zacietrzewione, że zapominają na dłuższy czas o opiece nad jajami lub potomstwem. W czasie wychowu młodych ryżowce muszą mieć pod dostatkiem karmy miękkiej i skiełkowanych nasion, gdyż bardzo je lubią i karmią nimi swe młódki. W okresie lęgów i pierzenia się nie może im zabraknąć zielonek, które dostarczają im witamin i mikroelementów potrzebnych im do normalnego rozwoju, budowy tkanek i syntezy barwników piór. Pierzenie młódek zaczyna się od szóstego tygodnia po opuszczeniu gniazda, a kończy się po 6-12 miesiącach życia. Przedłużanie się okresu pierzenia młodych jest spowodowane prawdopodobnie niewłaściwą karmą oraz zlym oświetleniem pomieszczenia,w którym ptaki przebywają. W ciągu roku ryżowce odbywają trzy lęgi.

Inne małe ptaszki I

Zeberki

Zeberki ze względu na dużą ruchliwość, ciekawe upierzenie, małe wymagania i stosunkowo niską cenę stały się gatunkiem popularnym wśród hodowców, także początkujących. Te małe ptaki, należące do astryldów, odznaczają się dużą różnorodnością odmian barwnych oraz dosyć specyficznym śpiewem przypominającym brzmienie trąbki "tiaa"

Pierwsze publikacje na jej temat ukazały się już przed dwustu laty. W stanie dzikim ptak ten występuje w dwu odmianach różniących się intensywnością ubarwienia i rysunkiem barw. Amadyna zebrowata - inaczej zeberka szara należy do rzedu wróblowatych i rodziny astryldów. Astryldy dzielą się natomiast na cienko- i grubodziobe. Do tych ostatnich zwanych amadynami należy własnie nasz bohater. Zeberka szara osiaga długość 10cm i mase 11g. Jej ojczyzną jest Australia gdzie występuje w dwóch formach T.g. guttata (wyspy Flores, Sumba, Alor, Timor) i T.g. castanotis (teren prawie całego kontynentu, za wyjatkiem terenów górzystych) Ich naturalnym środowiskiem są stepy porośnięte bujnymi trawami i krzewami oraz obrzeża lasów. Amadyna zebrowata jest ptakiem synatropijnym, a jego ekspansje w głab lądu umożliwiła irygacja pol.